Artikelomschrijving
Auke Leistra was de veertig al gepasseerd toen hij erachter kwam dat hij in zijn eerste anderhalve levensjaar lange tijd niet bij zijn moeder had gewoond, omdat ze toen ‘psychisch labiel’ was. Hij werd ondergebracht bij een verre tante, van wie hem nooit meer was verteld dan dat ze ‘hem had leren lopen’.Het was een late openbaring die zijn verstoorde verhouding met het leven in het algemeen en zijn moeder in het bijzonder in een verhelderend licht zette. Bij dat vaak wat schrille licht
